CALIFORNIA DREAMING
Het avontuur van de COERS Clubride California begon al op de vrijdag voor de rit. Toen ik (Noah) bij de lokale fietsenmaker in Escondido (een voorstad van San Diego) vertelde dat ik met deze “thug ride” meeging, wenste hij me veel succes. Volgens hem waagden alleen de beste renners van de regio zich aan die rit. Als oud-wedstrijdrenner en doorgewinterde COERS Clubride-kapitein ben ik wel wat gewend, maar toen hij me gratis een pakketje sportvoeding meegaf met de woorden: “you’ll need it to survive”, begon ik me toch lichtelijk zorgen te maken.
Of de sportvoeding bedoeld was om me te helpen de rit uit te rijden of juist om me ervan te weerhouden, laat ik in het midden. De volgende ochtend bleek het zakje iso namelijk champignon smaak te hebben. Een slok was genoeg om nog voor vertrek te beslissen die bidon te verwisselen voor een met water en, hoe kan het ook anders in Amerika, ijs.
Ook de clubrides in Californië bleken net iets anders te werk te gaan. Er wordt eigenlijk nooit een rondje gereden, maar een rit van A naar B. De renners haken continu aan of af, afhankelijk van waar ze wonen en hoe fit ze zijn.
ALLES HIER OP TEMPO
Na een halfuurtje losdraaien kwam ik met mijn Amerikaanse vriend Patrick aan bij het punt waar we de groep zouden oppikken. Van tevoren was ik al gewaarschuwd voor de lokale Tadej Pogačar, en het was meteen duidelijk waarom. Hij kwam met een voorsprong van ruim drie minuten voorbij, waarna we hem nooit meer hebben gezien.
Wij haakten aan bij het peloton. Het tempo deed niet onder voor een echte COERS Clubride. Op de oplopende stroken werd er ongenadig hard doorgetrokken, met een snelheid continu rond de 45 kilometer per uur. Gezien de twijfelachtige daal kunsten van diverse renners, was het zaak om goed voor in de groep te blijven.
Sneller dan gedacht naderden we de vooraf aangekondigde bergsprint. Tijdens het rondje op vrijdag hadden Patrick en ik dit stukje al gereden, maar toch had ik het profiel niet scherp voor me. Na anderhalve minuut sloegen we rechtsaf. Ik was in de veronderstelling dat dit het einde van de klim was, maar in feite begon het daar pas. De volgende minuut werd een flinke wattage bom gedropt op de steeds steiler wordende klim. Met hangen en wurgen wist ik bij het voorste groepje van vijf te blijven, niet veel later werden we weer ingelopen.
Het eerste deel van de rit ging aardig vooruit, maar in de tweede helft veranderde het in een interval van stoplicht naar stopbord. De treurige stedelijke architectuur van de VS woog
overduidelijk door in het profiel van deze Clubride. Het was een constant optrekken van 0 naar 50, om zo lang mogelijk in de groene golf van de auto’s te blijven.
COASTAL 101
Naarmate we dichter bij de kust kwamen, veranderde de omgeving langzaam. De invloeden van rijke badplaatsen als Del Mar en Solana werden merkbaar. De cybertrucks verdwenen uit het straatbeeld, en in plaats daarvan reden er dure auto’s langs.
Na een stukje onvervalst waaierrijden draaiden we de wereldberoemde Historic Route 101 op. De Pacific Coast Highway loopt van Zuid-Californië tot aan Noord-Oregon en is beroemd vanwege de spectaculaire uitzichten over de Stille Oceaan, de ruige kliffen en de charmante kustplaatsjes. Al deze hoogtepunten kwamen langs in het korte stukje voormalige snelweg bij San Diego.
Op de Coastal 101 werden we zowaar getrakteerd op een stukje goede fietsinfrastructuur. Op het fietspad werd hard doorgetrokken richting de laatste 10 kilometer. Ondertussen viel er genoeg te zien, want het ene na het andere Instagram-model was bezig met een workout.
Bij het uitrijden van Encinitas werd de finale ingeluid. Met de wind op de kant denderde de groep van 30 naar de eindsprint, het plaatsnaambord van Solana. De nodige renners bleken inspiratie te hebben gehaald uit de Touretappe van de dag, want er werden flink wat ellebogen en kopstoten uitgedeeld. Door alle intervals en het moeten dichten van enkele gaten in de finale met wind op de kant, zat er niet veel meer op voor een eindschot. Ik rolde als 6e Solana binnen, maar wel een hele ervaring rijker.
VERVOLG VAN DE TRIP
De COERS-achtige clubride in California was meteen een goede opening van mijn Amerikaanse trip. In de maand die volgde heb ik in drie verschillende staten rondjes gemaakt. Rondom San Diego waren er diverse klimmen uit de Tour of California, maar de ritjes bij de veldritkampen hakten er minstens net zo hard in. De Amerikaanse jeugd (nieuwelingen en junioren) was duidelijk meer in vorm dan deze net afgestudeerde masterstudent, maar dat mocht de pret niet drukken. Met een aantal Alaphilippe aanvallen kon de knuppel in het hoenderhok gegooid worden, en volledig in de stijl van de Fransman werd er daarna keuring ingeparkeerd met stoom uit de oren. Met ritjes in Montana, Vermont en California staat de teller kilometerteller nu op 4 van de 50 staten.